ผมผิดหวังกับเพื่อนของผม
Mami 22 0ตอนผมอยู่ป.6 ผมตกลงไปในจุดตกต่ำที่สุดของวัยประถม ถูกเกลียด ถูกเมินจากเพื่อน ไม่มีใครอยากจะเป็นเพื่อนกับผมแต่แล้วก็มีคนนึงมาพูดกับผมว่า"ถ้าตัวผมนั้นไม่มีใครก็ยังมีแอนนาเป็นเพื่อนนะ" ความรู้สึกแรกหลังฟังจบคือ 'ทราบซึ้ง' ผมรู้มาตลอดว่าคนนี้ที่อยู่ห้องเดียวกันมาตลอดเป็นคนที่จิตใจดีเป็นที่สุดของห้องและตอนนั้นผมก็รู้ได้เลยว่าสิ่งนี้ไม่เกินจริงเลยสักนิด หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันอีกและผมก็ยังเหมือนเดิม ถูกเกลียดบ้าง ถูกผักไสบ้าง เเต่ผมก็มั่นใจว่ายังมีคนเข้าใจผมอยู่เหมือนกัน เหมือนกับในการ์ตูนมากเลยใช่ไม๊ล่ะ จบป.6ไป...ก็อ่านหนังสือเตรียมเข้ามัธยมต้นหลังจากการสอบก็ปิดไปหลายเดือนพอสมควร พอกลับมาเจอกันอีกทีพวกเราก็กลายเป็นเด็กมัธยมกันหมดแล้ว ไม่น่าประหลาดใจที่เเอนนาคนนั้นมีเพื่อนเยอะเเยะมากมายด้วยนิสัยที่เเสนดี ห้องเรียนที่ผมอยู่มีนักเรียนจากโรงเรียนอื่นมากกว่านักเรียนเดิม ผมเลยไม่ถูกรังเกียจมากนัก เเค่ไม่มีใครมายุ่งก็ดีแล้ว ขึ้นม.2ผมพบกับนักเรียนจากต่างโรงเรียนที่อยู่ห้องเดียวกัน ผมว่าเรามีอะไรหลายๆอย่างเหมือนกันมาก เราจึงตัวติดกันตลอดเวลาเลยละ แต่ผมไม่นึกไม่ฝันเลยว่าคนที่เคยพูดกับว่า "ถ้าตัวผมนั้นไม่มีใครก็ยังมีแอนนาเป็นเพื่อนนะ" จะเอาเพื่อนคนเดียวของผมไป คำพูดที่เคยพูดมานั้นพอคิดยอนหลังกลับไปแอนนาก็ไม่เคยคิดจะเเยแสผมเลย และใหนคำพูดที่ให้ความหวังนั้นกลับไม่ทำตามที่พูดล่ะ ท่าผมยังมีแอนนาเป็นเพื่อนอยู่แล้วทำไมถึงปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวมาตลอดล่ะ! และตอนนี้ก็ยังเอาเพื่อนคนสำคัญคนเดียวที่ผมมีตั้งเเต่ขึ้นมัธยมมานะ! ทั้งๆแอนนาก็มีทุกอย่างแล้วทั้งเพื่อนและนิสัยที่ดึงดูดผู้คนมากมาย แล้วทำไมต้องเอาเพื่อรไปจากผมด้วยละ! แค่มีเพื่อนมากแล้วยังไม่พอเหรอ... ทำไมต้องเอาเพื่อนผมไปอีกแล้ว...
แต่สุดท้ายนี้เเล้ว'เพื่อน'หน่ะไม่ได้เป็นของเราเเค่คนเดียว แต่ผมแค่คิดในใจลึกว่าบางทีถ้า...เพื่อนผมไม่รู้จักเเอนนาผมก็คงไม่เป็นแบบนี้
เเต่ชีวิตใครก็ชีวิตมัน ผมไม่มีสิทธิเป็นเจ้าของชีวิตใคร เเต่ผมก็เเค่ผิดหวังกับเพือนคนนี้....
หลังจากนั้นผมก็ไม่มีเพื่อนอีกเลยครับและไม่กล้าเริ่มใหม่ด้วยเพราะกลัวว่าจะต้องเจ็บอีกครั้ง
ในเหตุผมอื่นที่เพื่อนคนนั้นทิ้งผมไปจากการกระที่ผมทำไปแบบไม่รู้ตัวก็คงละมั้ง..?
หรือว่าเพื่อนอึดอัดใจเพราะผมมาตลอด
ผมก็ไม่เคยรู้หรอกทั้งผมดนี้ผมอาจคิดไปเองก็ได้เช่นกัน
