ความกลัวเเละการด้อยค่า

  [เชื่อว่าทุกคนมีความกลัวในจิตใจเเละมีความเวลาที่ด้อยค่าตัวเองบ้างเเน่นอน ถึงจะเป็นคนที่มีความคิดในเเง่บวกมันต้องมีช่วงเวลาที่รู้สึกว่าตัวเองทำเเย่เเละโทษตัวเองเเน่นอน
เราเป็นหนึ่งในนั้น เเค่การด้อยค่าก็เหมือนจะเป็นนิสัยติดตัวเลยไปเเล้ว ถึงจะพยายามคิดในเเง่บวกอยู่ เเต่อาจจะเพราะเรื่องในวัยเด็กที่ต้องเจอจนไม่สามารถลืมได้ ถึงจะเป็นเรื่องที่สักวันยังไงก็ต้องเจอเเน่ๆ เเต่สำหรับเรามันยากที่จะทำใจเเน่พูดกับตัวเองว่า "ทำได้" "เก่งมาก" จนสุดท้าย เราก็ยังพูดด้อยค่าตัวเองอยู่]
 ​​*ถ้าใครที่ไม่ค่อยชอบอ่านเเบบซึมๆ ข้ามไม่อ่านก็ได้นะคะ*

 เรามีคำถามกับตัวเองตลอดว่า "มีคนรักเราจริงๆบ้างไหม" เพราะบางที บางคนจะพูดว่า รักสิก็เพื่อนหนิ รักอยู่เเล้ว เเต่การกระทำมันไม่เเสดงให้เห็นเลย คนที่เราคิดว่าจะเป็นเพื่อนที่ดี อาจจะไม่ใช่อย่างที่เราคิด เพราะเราเคยโดยเพื่อนที่คิดว่าสนิทที่สุดหักหลัง ถึงมันจะเป็นช่วงประถมเเต่ ช่วงประถมเป็นช่วงที่เราคิดว่าเป็นช่วงเวลาที่เเย่ที่สุดในชีวิต เเย่ถึงขั้นอยากให้ผ่านไปเร็วๆ การโดนล้อ โดนเเกล้งถึงมันจะปกติสำหรับไทย คุณครูบางทีก็ไม่สนใจ เพื่อนในห้องก็ไม่กล้ามาช่วย ได้เเต่มอง สำหรับเรามันเเย่มาก เพื่อนสนิทที่สุด2คน หันไปสนิทกันเอง  เเถมวันที่เราเป็นทำความสะอาดก็ชอบวิ่งหนีไม่เคยรอ  เราไม่รู้ว่า"ทำไมเราต้องมาเสียใจกับเรื่องเเค่นี้" คงเพราะเราสนิทกับเเค่2คนจริงๆ เลยอยากที่จะอยู่ด้วยกันนานๆ เรารู้ทีหลังจากเพื่อนอีกคนว่า เราชอบเสียงดัง จนทั้งคู่อายเเละไม่กล้าอยู่ใกล้เรา ถึงจะผ่านไปเเล้ว เเต่สิ่งนึงที่เป็นผลจากเหตุการ์ณนั้น คือเราไม่กล้าเข้าหาใครก่อนเลย ไม่พูดเยอะ หลายๆคนจะบอกว่าเราพูดดัง พูดมาก หลังจากนั้นเราเลยกลัวที่จะเข้าหาคนเเปลกหน้า กลัวที่จะทำให้เขาเกลียดตั้งเเต่ยังไม่รู้จักกัน กลัวทำให้รำคาญ (ถึงปัจจุบันจะดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนระดับนึง เเต่การเข้าหายังคงยากสำหรับเราพอสมควร) นี่น่าจะเป็นครั้งเเรกที่เราเริ่มด้อยค่าตัวเอง

ถึงปัจจุบัน การพูดด้อยค่าตัวเองของเราจะเริ่มลดลงเเล้ว เเต่ก็มีความกลัวเข้ามาเเทน เราเป็นที่หน้าตาไม่ได้ดี ความสามารถก็กลาง เเทบไม่มีจุดเด่นเลย การหาเพื่อนสำหรับเราเลยยากมาก เพราะเราไม่มีจุดเด่นอะไรเลย เเละเราก็ไม่ค่อยจะทักใครก่อนด้วย การจะมีเพื่อนมากกว่า 10คน หรือมีเพื่อนสนิทอย่างต่ำ 5คนยากสำหรับเรามาก ถึงเราจะมีเพื่อนสนิทจริงๆเเต่ก็ยังเกรงใจอยู่ดี เรียนคนละที่ เลยไม่ค่อยจะได้คุยอยู่เเล้ว จะนัดเจอกันก็คงยากมาก ต่างคนต่างไม่ว่างบางทีเราก็กลัวที่จะถูกลืมเหมือนกัน เราอยากสารภาพว่า เราอิจฉาเเฟนเรานะ ถึงนางจะบอกมีเพื่อนสนิทไม่เยอะ เเต่นางก็ยังนัดเจอกับเพื่อนได้ คงเพราะนางโตด้วย เราก็อยากมีช่วงเวลานั้นเหมือนกันเเต่คงยาก เพราะเรากลัวเเละเกรงใจ กลัวที่จะทัก กลัวที่จะเข้าหา กลัวจนไม่มีคนที่รู้ใจที่เราสามารถพูดได้ทุกเรื่องได้เลย มันเหงาภายในใจ ว่างเปล่าเเละโดดเดี่ยว มันไม่ได้มีบ่อยๆเเต่พอมีมีจะดิ่งพอควรเลย 555+ คงเพราะเราไม่อยากให้ใครเครียดกับเรื่องที่ไม่ใช่เรื่อง เลยไม่บอก เก็บไว้คนเดียว  ก็นะ คงทำได้เเค่ให้กำลังใจตัวเอง เเละลองพยายามให้ดีกว่านี้ดู จะพยายามให้ดีกว่านี้  จะลองเปลี่ยนเเปลงตัวเองให้ดีขึ้น เพราะถ้าไม่ทำก็คงอยู่เเบบนี้ ไปอีกนานเลย...

  ทั้งหมดคือความในใจของเราถึงจะยังไม่ทั้งหมด เเต่ก็ขอบคุณที่มีคนอ่านจนถึงตอนนี้นะคะ เราไม่รู้หรอกว่าจะเป็นโรคอะไรรึเปล่าเเต่เราคิดเเค่ว่า "เราก็เเค่คนที่คิดในเเง่ลบบ่อยๆเเค่นั้น"
ดังนั้น..ทุกคนก็สู้ๆนะคะ คิดในเเง่บวก ให้กำลังใจตัวเองบ่อยๆ เเละ ขอให้มีเพื่อนที่รักเราจริงๆนะคะ ขอบคุณที่อ่านอีกครั้งค่ะ <3