อยากระบายค่ะ คิดถึงบ้านคิดถึงพ่อกับแม่มากๆเลย

สำหรับเรื่องของเรา เราเป็นเด็กต่างจังหวัดนะค่ะ
เข้ามาเรียนมหา'ลัยในกรุงเทพตอนนี้จะขึ้นปีที่3แล้ว
ซึ่งก่อนหน้านี้เราเป็นคนติดบ้านติดแม่มากๆ เราเป็นคนที่เรียนไม่เก่ง
สอบที่ไหนก็ไม่ติด เลยได้เข้ามาเรียนในกทม.
ก่อนวันที่จะเข้ามาร้องไห้แบบเงียบๆไม่มีใครรู้ พอมาเรียนผ่านไปจะสองปีแล้ว
ก็ยังนอนร้องไห้คนเดียวบ่อยมากๆๆ

ช่วงที่น้ำท่วม มอเราหยุดเรียนไปสองเดือนค่ะ พอวันที่มอจะเปิดเท่านั้นแหล่ะ
จากที่แอบร้องไห้ ก็ร้องซะกลางบ้านเลย พอกลับมาที่หอก็โทรหาแม่ร้องไห้อยากกลับบ้าน
เรารู้ว่าเราทำตัวเหมือนเด็กๆ น่าจะโตได้แล้ว
แต่จากการใช้ชีวิตของเราเมื่อก่อน ทำให้เราคิดถึงพ่อกับแม่มากจนถึงทุกวันนี้

ยิ่งตอนนี้น้องชายแท้ๆของเราเข้ามาเรียนในกรุงเทพกับเรา
วันที่พ่อกับแม่มาส่งน้องเข้าหอไม่กี่วันที่ผ่านมา เราจำได้แม่นว่า
เราบอกลาพ่อพ่อเราได้แต่พูด "อืม อืมๆ" ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามอง
แต่เรารู้ว่าพ่อกำลังร้องไห้ พอพ่อกับแม่ขับรถออกไปน้ำตาเราก็ซึมๆ
ตอนนี้ผ่านมาได้สามวันแล้วที่พ่อกับแม่ต้องอยู่บ้านกันแค่สองคน
เราก็แอบร้องไห้เงียบๆคนเดียวทุกวัน ด้วยความที่หน้าที่การงานของพ่อ
ทำให้ไม่ได้นอนที่บ้าน(แต่จะกลับมาที่บ้านทุกเช้า) แม่เราเลยนอนคนเดียว
แม่บอกว่าพ่อร้องไห้ตลอดเลย เลยทำให้แม่ร้องตามไปด้วย555

คิดถึงพ่อกับแม่มากเลยค่ะอยากกลับบ้านจัง แต่เราพยายามจะกลับบ้านทุกเดือน
แต่กลับไปก็ยิ่งทำให้คิดถึงบ้านเพราะเวลากลับก็อยู่บ้านได้แค่วันสองวัน
เราเป็นคนที่เรียนไม่เก่งเอามากๆๆๆๆ ตอนนี้เรายังไงๆ4ปีก็ไม่จบ
แต่เราจะพยายามเรียนให้จบเร็วๆจะได้กลับไปทำงานดูแลพ่อกับแม่


ขอบคุณที่อ่านจนจบนะค่ะ
เราแค่อยากระบาย พิมไปก็อยากร้องไห้555
ขอบคุณมากๆๆที่เข้ามาอ่านนะค่ะ จุ๊บๆ