..

อิอิ แฟนเราก็ไปเรียนต่อที่อินเดียอ่ะนะนี่ก็ผ่านไป4เดือนละแต่เขาบินกลับมาเซอร์ไพร์ มาต่อวีซ่าด้วยมาอยู่กับเรา 1 เดือนและต้องกลับบ้านไปอยู่กับพ่อแม่เขาอีกประมาณเดือนครึ่ง เขากลับบ้านไปขนาดได้คุยกันอดร้องไห้ อดเหงาไม่ได้ร้องไห้ได้ทุกวันทั้งๆที่เขาไม่ได้จากลาเราไปไหนเลย รู้แต่ก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ ตอนที่เขาไปอยู่ที่โน่นครั้งแรกเราก็หวั่นว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเรา มันเกิดความห่างไกลกัน บางครั้งเหงามากถึงมากที่สุดเห็นเพื่อนไปไหนมาไหนกับแฟนเราก็อยากไปกับแฟนเราบ้างแต่แฟนเราอยู่ไกลกันซะขนาดนี้ ถ้าข้ามจังหวัดยังพอไปมาหาสู่กันได้แต่นี่ต่างประเทศ แต่เราก็โทคุยกันทุกวัน วันละไม่กี่นาที เพราะเราเป็นคนขี้เหงา แค่อยากให้เขาโทรมาหาทุกวันวันละไม่กี่นาทีก็ได้ ช่วงหลังออนskype และmsn คุยกันก็รู้สึกดีให้ได้เปิดwebcamเห็นว่าเขาทำอะไรอยู่กับใครบ้าง แต่เราก็เป็นผู้หญิงก็อดระแวงไม่ได้เนาะว่าแฟนเราจะมีคนอื่น เพราะตอนที่เขากลับมาประเทศไทยเขามีรูปคู่กับครูสาวที่สอนภาษา(แต่เขาบอกว่าเป็นเพื่อนกันจริงๆ) พยายามจะเชื่อใจเขานะ ต่อไปอีก 3-4 ปี เขาต้องไปคงไม่ได้กลับมาจนกว่าจะเรียนจบ เง้อๆ ยอมรับว่าท้อกับเรื่องระยะทางและความห่างไกล แต่ก็พยายามจะเชื่อใจและพยุงรักจนกว่าเขาจะกลับมาหาเรา รอๆ

 >< ยังไงก้จะสู้ต่อไปค่ะ

ของเรายิ่งกว่านี้อีกนะน้อง

แบบว่าแฟนเป็นคนองักฤษ แล้วเรานี่เพิ่งจบก้อยังไม่มีเงินมากพอจะไปต่อยอดทำอะไรที่นู่น

แล้วเป็นคนไทยจะไปอังกฤษมันก้อเหมือนพม่าเข้าไทยนี่เองอ่ะคะ

ปริญญามีก็ไมได้ช่วยอะไร

แล้วแฟนพี่ก้อมาไทยไม่ได้เพระเค้ามีลูกเล็กๆกับแฟนเก่า