คู่รักตัวอย่าง(น้ำตาไหลเลยค่ะ)

สวัสดีจ้าชาวจีบัน วันนี้มีเรื่องเล็กๆน้อยๆจะเล่าสู่กันฟังค่ะ
เราอยากจะบอกจังเลยว่า มันทำให้เราน้ำตาไหล ด้วยความตื่นตันใจ และดีใจแทนคู่รักคู่นี้จริงๆ
เมื่ออาทิตย์ที่แล้วเรากลับบ้านมาเราลงจากรถกำลังจะข้ามถนนสายตาเราก็เหลือไปเหน
คุณตาคุณยายคู่หนุ่ง ที่ยืนอยู่ริมถนน ซึ่งดูเหมือนเค้าจะกล้าๆกลัวที่จะข้ามถนนค่ะ
สำหรับเราเองเราไม่ได้กลัวอะไรเพราะมีแรงวิ่ง ซึ่งพอเราท่านทั้งสอง เราก็เลยคิดว่าเค้าจะข้ามถนนกันหรือเปล่า
เลยลองเข้าไปถามดู ถามว่า
"ตากับยายจะข้ามถนนหรอคะ"ตากับยายอายุประมาณ จะ70กว่าแล้วมั้ง เราไม่แน่ใจนะแต่แก่มากแล้วอ่ะ
ตาบอกว่า " ใช่ๆ แต่ยายไม่กล้าข้าม วิ่งไม่ไหว แต่ไม่รู้จะไปยังไง"
ซึ่งตอนนั้นเราก็นึกโทษลูกหลานเค้าทำไมปล่อยให้คนแก่สองคนมาข้ามถนนกันแบบนี้ไม่ห่วงพ่อแม่บ้างหรอเราเลยบอกว่า
"ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะเดี๋ยวหนูช่วยพาข้ามเอง"(เป็นทางม้าลายนะคะ)ถนนใหญ่เลยค่ะ
ระหว่างนั้นสิ่งที่เราสังเกตุได้ คือ ตากับยายยืนจับมือกันตลอดเวลาเลยค่ะ ตาเหมือนปลอบใจยายอ่ะค่ะ
ประมาณว่าไม่เป็นไรนะจะอยู่ข้างๆ ยายเกาะแขนตาแน่นเลยอ่ะ ตอนนั้นเราคิดในใจว่า ทำไมเค้ารักกันจังเลย
นั่นเป็นสิ่งแรกที่ทำให้เรายิ้มออกมาโดยที่เราก็ไม่รู้เรายิ้มด้วยสาเหตุอะไร พอถนนว่างๆเราก็จูงมือยายข้ามถนนพอข้ามมาแล้ว
ยืนตรงฟุตบาต ตากับยายก็หันมายิ้มให้เราบอกว่า
"เจริญๆนะลูกนะช่วยคนแก่ข้ามถนนเมื่อกี๊มีหลายคนเค้าข้าม แต่ตากับยายวิ่งไม่ทันเค้า เลยไม่ได้ข้ามซักที"
เราเลยบอกว่า  "ไม่เป็นไรค่ะ แล้วตากับยายจะไปไหนกันคะ"
ยายบอกว่า เข้าหมู่บ้านน่ะลูกเดินไป เราก็เลยตกใจนิดนึงเพราะว่าเราก็อยู่ในนี้นี่เอง
เราเลยบอกว่า "หนูก็อยู่ที่นี่ค่ะ งั้นหนูเดินไปด้วยนะคะ"
ระหว่างที่เดินไปด้วยกันตากับยายก็จับมือกันเรานี่แบบ โอ๊ยยยย อิจฉา อิอิ เราเลยถามว่า
"แล้วไม่มีใครมารับหรอคะ แล้วนี่ไปไหนกันมาคะ" ตาบอกว่า
พายายไปโรงบาลยายเค้าปวดขาแล้วก็ปวดเอว ตาบอกว่าไม่ให้เดินก็ไม่ฟัง
เราฟังแล้วก็ยิ้มๆ น่ารักดีค่ะ
พอเราเดินไปส่งถึงหน้าบ้านเราก็ ถึงบางอ้อ้ เพราะที่จริงแล้วตายายคู่นี้เป็นพ่อแม่ของเจ๊เจ้าของร้านมินิมาร์ทในหมู่บ้านเราเองค่ะ
แล้วเราก็รู้จักด้วย เราเลยบอกว่า
"อ๋อ ตากับยายจำหนูไม่ได้หรอคะ หนูเป็นลูกแม่ที่ขายลูกชิ้นปิ้งอยู่หน้าร้านเมื่อก่อนนี้อ่ะค่ะ"
ตาบอกว่า
"อ้าวหรอ ตอนนั้นยังเห็นเป็นชุดนักเรียน"
ยายบอกว่า
"ตอนนี้ก็ชุดนักเรียน แต่ย้ายโรงเรียน ไม่ได้ใส่เหมือนเดิม
ตาบอกว่า
"อ้อ ย้ายไปไหนล่ะ"
เราลอกว่า
"ไม่ได้ย้ายค่ะตอนนั้นหนูเรียนมัธยมตอนนี้หนูจะจบแล้วค่ะ สอบเสร็จนี่ก็เรียนจบแล้ว"
ยายบอกว่า
"อืม เจริญๆนะลูกหางานดีๆทำนะ"
เราก็รับคำแล้ไหว้ลาไป
พอเรากลับบ้านมาเราก็มานั่งคิดถึงตากับยาย ไม่รู้เพราะอะไรนะ แต่เรารู้สึกว่า เราโชคดีที่ได้เจอกับตากับยาย
เราแอบขำตอนที่เค้าเถียงกัน
หลังจากวันนั้นเหมือนว่าตากับยายจะอยู่ที่นี่แบบถาวรเพราะว่าตอนแรกอยู่ต่างจังหวัดแต่ยายป่วยเลยต้องมาอยู่ที่นี่
อันนี้เราถามแม่มานะ
หลังจากวันนั้น ตอนเข้าเราจะออกไปข้างนอกเรากเดินผ่านหน้าบ้านได้ยินเสียงเพลง
เรากหันไปมองหน้าร้าน(ร้านถูกปิดไปแล้วนะคะแต่ป้ายร้านยังอยู่) เห็นตากับย้ายนั่งเก้าอี้คู่กัน
แล้วตาก็ร้องเพลง อะไรไม่ทราบค่ะเราไม่รู้จัก นั่งจับมือยายร้องเพล ยายก็นั่งฟังึ่ะมองนั่นมองนี่ไป
พอเห็นเราก็หยุดร้องแล้วก็ยิ้มให้เรา
ถามว่าจะไปไหนเราบอกว่า ไปข้างนอกค่ะเค้าก็ยิ้มให้เราอีก แล้วเราก็เดินไปของเรา
พอตอนเย็นเรากลับมา เราได้เห็นภาพเดียวกับเมื่อเช้าเลยค่ะคือตากับยายนั่งคู่กันแล้วตาก็ร้องเพลงให้ยายฟังแต่สิ่งที่เราเห็น
มันเปลี่ยนไปจากตอนแรกนิดหน่อยคือ ตานวดขาให้ยายค่ะ จริงๆเลยอ่ะ เรานี่แทบพูดไม่ออกแต่ก็อดไม่ได้
เราเลยแซว
"ร้องเพลงตั้งแต่เช้าจนเย็นเลยหรอคะ"
ตาบอกว่า "เปล่าหรอก ตอนกลางวันยายเข้าไปนอนตาก็เลยเฝ้าหมอเค้าบอกว่าให้ยายทำจิตใจใ้สบายจะได้ไม่เจ็บมาก นี่ตาก็นวดขาให้จะได้ไม่ปวด"เราก็ พยักหน้าแล้วก็ยิ้มแล้วบอกว่า งั้นหนูไปก่อนนะคะ
หลังจากนั้นเราก็เห็นภาพนี้ทุกวันเลยค่ะตานวดขาให้ยาย ร้องเพลงให้ยาย นั่งจับมือกัน บ้าง นวดขาให้ยายบ้าง
เป็นภาพที่เราประทับใจมากเลยอ่ะ เราเลยถามแม่ว่า เค้าอยู่กันนานแค่ไหนแล้ว
แม่บอกว่าเค้าด้วยกันมา 50กว่าปีแล้ว เราก็แบบ โห อึ้งอ่ะ แล้วก็รู้สึกชื่นชมเค้าจริงๆ
แต่พอมาเมื่อวานเราได้รับข่าวร้ายค่ะ แม่บอกว่า
ตาที่ร้านหมูทองเค้าตายแล้วนะ หัวใจวาย
เราก็ตกใจอ่ะ แบบ อึ้งอ่ะ จริงหรอ ใช่หรอ ภาพที่เคยเห็นอ่ะมันขึ้นมาในหัวอ่ะ
เย็นนี้เราจะไปร่วมงานศพตา ด้วย เราคิดว่า ยายคงเสียใจมากจนไม่รู้จะบรรยายยังไง
เพราะแม้ตัวเราเองก็รู้สึกหดหู่ใจเหมือนกัน
แต่ไม่ว่าต่อไปจะเป็นยังไงแต่สิ่งหนึ่งที่เรารับรู้ได้ และคิดได้ เราคิดว่า
สิ่งที่ยายได้รับ คือความรักจากตามันมากมายนัก คนที่ยอมทำเพื่อเราได้ทุกอย่าง คนที่รักเรา อยู่กับเราได้ไม่มีวันเบื่อ
ร้องเพลงให้ฟังอยู่ด้วยกันในวันที่แก่เฒ่า คอยให้กำลังใจและดูแลกันแบบนี้ เราคิดว่ายายได้รับในสิ่งที่ดีและมีคุณค่าที่สุดแล้ว
ถึงแม้วันนี้ตาจะไม่อยู่ด้วย  แต่เราเชื่อว่าความรักของทั้งคู่ มันไม่มีวันหายไปด้วยแน่นอน
สุดท้าย แม้จะเหลือแค่ความทรงจำ เราไม่มีโอกาสได้เห็นภาพนี้อีกแล้ว หรืออาจะเป็นเพียงระยะเวลาสั้นๆที่เราได้พบเห็นภาพเหล่านั้น
แต่เราก็ประทับใจ ภาพของตากับยายก็ยังอยู่ในใจเราเสมอ
มันทำให้เราคิดว่า เราจะมีความรักดีๆแบบนี้มั้ย จะมีโอกาสมั้ย จะมีใครรักเราเท่านี้มั้ย
แต่อีกใจหนึ่งเราคิดว่า
รักแท้ยังมีในโลก" เพียงแต่เราจะเจอมันเมื่อไหร่เท่านั้นเอง
สุดท้ายนี้ขอให้ชาวจีบันได้พบกับความรักที่แท้จริง เร็วๆนะคะ