เพื่อนๆเคยเจอผู้ชายแบบนี้ไหมคะ?

จริงๆผู้ชายคนนี้เป็นแฟนเราเอง ...

ถ้าเริ่มท้าวความไปครั้งกระโน้นเลย คือ ตอนนั้นเราดร็อปเรียนจาก ตปท. แล้วกลับไปพักสมองเมืองไทย เพราะตอนนั้นเครียดมาก และรู้สึกแย่ที่สุด จากเรื่องเรียน และ สภาพแวดล้อม เพราะประเทศที่เรามาเรียน เป็นประเทศในยุโรปเหนือที่CLOSEมาก ถึงมากที่สุด ..... ตอนนั้นคิดจะกลับไปเรียนต่อที่ไทยดีกว่า อยู่ไหนก็ไม่สุขใจเท่าบ้านเรา

พอกลับมาได้ซักเดือน เราก็เล่นMSNคุยหาเพื่อน แก้เซ็ง ไม่ได้คิดไรมากมาย เพราะไม่คิดจะคบใครในเอ็มอยู่แล้ว เพราะฝังใจจากการปลูกฝังมาว่า ไม่มีคนดีในโลกCyber (ซึ่งจริงๆแล้ว มันมี แต่น้อยมาก อย่างที่เพื่อนๆทราบกัน) อีกอย่างคือ หาเพื่อนคุยเรื่องแนะแนวที่เรียนต่อด้วย 

แล้วเราก็มาเจอแฟน คือ แรกๆก็คุยกันเรื่องเรียนนั่นนี่ เพราะเราอยากเรียน ม.เปิด พอดีเค้าเรียนที่นั่นพอดี ก็แนะนำให้ คุยไปคุยมา เค้าก็เริ่มชอบเรา แต่เราไม่ได้คิดไรจริงๆ เพราะตอนที่เริ่มคุย เราก็บอกไปแล้วว่า เป็นแค่เพื่อนนะ เราเป็นเพื่อนกัน อะไรแบบนี้...

เค้าจะมาออนเอ็มรอเราทุกครั้งที่เค้าว่าง คือช่วงนั้นเวลาออนเอ็มของเราคือ 3ทุ่ม+ พอเราออนปั๊บ เค้าก็จะทักมาปุ๊บ แล้วก็ชวนคุยตลอด เป็นแบบนี้ประมาณ เกือบเดือน แล้วเค้าก็ขอนัดเจอ ซึ่งเราก็ตอบตกลง .. เพื่อนอาจคิดว่า ทำใมอะ ไม่กลัวหรอ คือ เราจะบอกว่า ไม่กลัวอะค่ะ เพราะนัดเจอกันที่ห้างสรรพสินค้าแห่งนึง เราคิดว่าถ้ามีไรไม่ชอบมาพากล คนก็เยอะแยะ เราจะแหกปากให้ห้างแตกไปเลย -*- แล้วอีกอย่าง ตอนนั้นเราบริสุทธิ์ใจ เลยคิดว่า เค้าก็คงบริสุทธิ์ใจเหมือนกัน เพราะเป็นเพื่อนกันนี่ (จริงๆความคิดแบบนี้ เราเริ่มรับมาตอนที่เรียนตปท. เพราะถ้าบอกว่าเป็นเพื่อนกัน ก็คือเพื่อนกัน ไม่มีไรมากกว่านั้น เพื่อนๆอาจสงสัยว่า ทำใมเราซึมซับมาง่ายจัง คือ เราก็อยู่นั่นประมาณ3ปี แล้วค่อยดร็อปค่ะ ไปตั้งแต่อายุ17 อาจดูไม่นานในความคิดของบางคน แต่เราว่ามันก็ซึมซับมาไม่มากก็น้อย)  

เจอกันวันแรก เราไปถึงที่นัดก่อน แล้วก็โทรบอกเค้า ... พอเห็นเค้าเดินมา เราก็คิดในใจ Ohhhhh....THIS'S MY TYPE!!!!!!! >< อ๊ายๆๆๆ เท่ห์อ่ะค่ะ เท่ห์มากกกกกกกกก ในความคิดเรานะ เพราะเราชอบผู้ชายตัวสูงๆๆๆๆ เค้าสูง185 ได้ แล้วก็แต่งตัวดูดีอ่ะ ซึ่งเราไม่คิดว่า คนในเอ็ม จะมีหน้าตาแบบนี้ -*- (ขอโทษในความคิดส่วนตัวนะคะ)  ทีนี้ เราก็เริ่มเขว 5555+ ก็เจอคนที่ถูกสเป็คง่ะ แต่ก็ยังคงConcept เป็นตัวของตัวเอง ไม่ได้แอ๊บเอิ๊บอะไร กินข้าวดูหนังปกติ แต่ว่า เริ่มแอบสนใจ"เพื่อน" 

จากวันนั้น เราก็คุยกันบ่อยขึ้น แล้วเค้าก็ขอเจอเราอีก อีกครั้ง และ อีกครั้งๆๆ... จนเราเป็นแฟนกัน ในเวลาแค่ เดือนเดียว (เร็วดีเนอะ-*-)

เค้าแก่กว่าเรา 2 ปี เป็นผู้ชายธรรมดาค่ะ ที่บ้านมีสวนผลไม้ ฐานะปานกลาง หน้าตาโอเค ทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย Optionsมีประมาณนี้ ซึ่งที่บ้านเรา ไม่ชอบใจนัก อาจด้วยอะไรหลายๆอย่าง อย่างที่ผู้ใหญ่เค้าจะมองกัน แล้วทางบ้านเราก็ไม่ค่อยชอบเค้าเท่าไหร่นัก เราพาเค้าเข้ามาที่บ้าน เพราะเวลาเราทำไร เราอยากให้ผู้ใหญ่ทางเรารับรู้ แล้วเราเองก็สบายใจด้วย อีกทางคือ ขู่แฟนเรา 5555 เพราะถ้ามันคิดจะมาเล่นๆกับเรา ก็จะได้รู้ไปเลย แต่เค้าก็ยังคบกับเราต่อ ตอนแรกๆที่พาเข้าบ้าน เค้าก็ไม่อยากเข้าไป เพราะไม่มั่นใจในตัวเอง เค้าบอกว่า เค้าอยากพร้อมมากกว่านี้ แต่เราไม่ฟัง เราบังคับ ใช้เล่ห์ทุกวิถีทางทำให้เค้าเข้ามาให้ได้ อย่างแบบ ... ของเยอะ ถือเข้าบ้านไม่ไหวหรอก รึไม่ก็ เข้ามารอที่บ้านก่อนสิ ยังอาบน้ำอยู่เลย ไรประมาณนี้

จนเค้ามาบ่อยๆเข้า ที่บ้านเราก็เริ่มชิน จนคนที่บ้านไม่อยากจะบ่นไรละ เพราะเราไม่ฟัง 5555 จริงๆที่บ้านเราจะมีป้าๆลุงๆน้าๆอยู่ แต่แม่อยู่ตปท. แม่ก็รู้เรื่องจากพวกป้าๆ เพราะเค้าจะโทรไปฟ้อง เพราะทำไรเราไม่ได้ ไม่ค่อยกล้าบ่น รึ ยุ่งไรกับเรามาก เพราะตั้งแต่เด็กๆเราถูกตามใจ ไม่ค่อยมีใครบ่น พอแม่รู้ แม่ก็ไม่ชอบใจ -*- จะโทรมาตอนเราอยู่กับแฟน ว่าอยู่ไหน เมื่อไหร่กลับบ้านเนี่ย ... มีครั้งนึง แม่พูดมาบอกว่า วันนี้ไปเดินจตุจักรเหรอ หนูเปลี่ยนรสนิยมตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อก่อนเห็นเดินแต่พารากอน .... เรางี้ ร้องไห้เลย ตอนนั้นแฟนเราก็อยู่ด้วย ก็เลยเล่าให้เค้าฟัง เค้าก็ทำหน้ารู้สึกผิด เค้าขอโทษเรา แล้วบอกว่า ไม่ต้องร้องนะ เค้าไม่เป็นไรหรอก รอเค้าอีกหน่อย เค้าจะพาเราเดินพารากอนให้ได้ T^T ที่เราร้อง เพราะเราสงสารแฟน ไม่อยากให้เค้าโดนดูถูกแบบนี้ แต่นี่ เป็นแม่ของเราที่พูด เราก็ไม่รู้จะพูดยังไง รู้สึกแย่มาก

คบกันมาได้ซักระยะหนึ่ง ประมาณ 7 เดือน เราเริ่มรู้สึกว่า เราทิ้งโอกาสอะไรหลายๆอย่างในชีวิตไป เริ่มคิดถึงอนาคตของตัวเอง คิดถึงเด็กตัวน้อยๆที่จะตามมา ซึ่งไม่รู้ว่าจะอีกกี่ปีข้างหน้า (ชอบมองกาลไกลค่ะ เป็นคนชอบวางแผนนั่นนี่) แล้วมองดูตัวเอง ว่าเรามีโอกาสอะไรบ้าง และนั่นทำให้เรากลับมาเรียนต่อที่ตปท. อีกครั้ง ความรู้สึกตอนนั้นเป็นอะไรที่ .... บอกไม่ถูกอะ 1. ทำให้แม่กับที่บ้านภูมิใจ 2. สงสารแฟน  แต่สำหรับข้อหลัง มันก็จะเป็นบทพิสูจน์ว่าเค้ารักเราจริงรึเปล่า

วันที่เราบอกเค้าว่าเราจะกลับมาเรียนต่อ เค้าไม่รั้ง ไม่ห้าม ไม่อะไรเราเลย พยายามยิ้ม แต่ก็ยิ้มไม่ออก เราบอกเค้าว่า ไม่ต้องกลัวนะ เรารักกันไม่ใช่หรอ อีกปีกว่าเอง ปีๆนึงเวลามันผ่านไปเร็วจะตาย ทั้งที่ตอนนั้นก็รู้ทั้งรู้ว่าเวลาของคนที่รอ มันยาวนานแค่ไหน  เค้าก็บอกเราว่า เค้าจะรอ รอเราคนเดียว เค้าเข้าใจว่าเราต้องทำเพื่ออนาคต ถ้าเค้าห้ามไม่ให้เรามา เค้าก็เหมือนคนเห็นแก่ตัว แม้ว่าเค้าอยากจะรั้งมากแค่ไหนก็ตาม

มาจนถึงวันนี้ ผ่านไป 11 เดือนกว่าแล้วตั้งแต่เรากลับมาเรียนต่อ แต่เราก็ยังคบกันอยู่ จริงๆตอนเรากลับมานี่ใหม่ๆ ประมาณเดือนกว่าๆ เค้าบอกเลิกเรา ด้วยความสับสน ซึ่งตอนนั้น เราก็ไม่รู้จะพูดยังไง ไม่ถาม ไม่อะไรเค้า แต่เรารู้ว่าที่เค้าบอกเลิก เพราะอะไร ด้วยความห่างไกล+ความระแวง+ความกลัว และอะไรหลายๆอย่าง ผ่านไปคืนนึง เค้ากลับมาขอเราคืนดี  แต่ตอนนั้นเราเริ่มเอาใจออกห่างเค้า รู้สึกไม่แน่ใจความรักว่าจริงๆแล้ว ได้รักรึเปล่า อยากอยู่คนเดียว อยากเรียน ไม่อยากคิดไร พอเค้ามาขอคืนดี ก็เฉยๆ ทำเป็นเฉยชา ไม่มีความรู้สึกใส่เค้าบ้าง อะไรบ้าง แต่เค้าก็ทำทุกทาง อย่างที่คนอยู่ไกลๆจะทำได้ เขียนเมล์ยาวๆหา บอกรัก บอกขอโทษ ฟังดูมันอาจธรรมดา แต่ทุกครั้งที่เราย้อนกลับไปอ่าน มันรู้สึกอุ่นตรงหัวใจ ... พอตอนนี้ได้มาอ่าน ก็รู้สึกโกรธตัวเองในตอนนั้น ที่ทำแบบนั้น   ......

อีกไม่เกิน 3 เดือน เรากำลังจะเรียนจบ และกลับไปหาเค้าแล้ว แค่คิดถึงตรงนี้ เรารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ทั้งได้สู้กับตัวเองเรื่องเรียน และ สู้กับหลายๆความรู้สึกจากความรัก เราไม่รู้ว่าเราโชคดีเท่าใครๆหลายๆคนรึเปล่า แต่ว่า สำหรับเรากับผู้ชายคนนี้ เรารู้สึกว่าตัวเองโชคดี เค้ายอมรับทุกอย่างที่เป็นเรา เราแสดงออกทุกอย่าง ในด้านร้ายๆ เวลาเราโมโห เราจะร้ายมาก บางครั้งถึงกับหลุดคำหยาบ มันแย่มากซึ่งเราก็รู้ตัว  แต่เค้าจะไม่แสดงอะไรร้ายๆโต้ตอบเราเลย เค้าใจเย็น ซึ่งบางครั้งเรารู้สึกขัดใจว่าจะเย็นไปถึงไหน แต่นั่นก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เรามากันถึงขนาดนี้  เรายอมรับ ว่า เรานิสัยแย่มากเวลาที่โมโห และคงไม่มีผู้ชายคนไหนรับเราได้ ขนาดเวลาอยู่ด้วยกัน เค้ายังโดนเราทำร้ายร่างกายตลอด -*- แย่มากๆ .... เราเคยถามเค้าว่า เบื่อบ้างมั้ย ที่เราเป็นแบบนี้ ... เค้าก็ตอบว่า ไม่หรอก ชินแล้ว 5555 เค้าจะถามเราเสมอว่า เราเป็นตัวของตัวเองบ้างมั้ย เวลาที่คุยกับเค้า เราก็ถามว่า ถามทำใม? เค้าก็บอกว่า "เค้าคงไม่มีความสุข ถ้าเราไม่ได้เป็นตัวของเราเอง...."

* น้องๆที่เข้ามาอ่าน ใช้วิจารณญานด้วยนะคะ คนดีๆในMSNยังมี แต่ว่า จะเจอคนดีๆจริงๆรึเปล่า ก็เป็นอีกเรื่อง เวลาเท่านั้นที่จะบอกเราได้ .... ส่วนพี่ๆที่เข้ามาอ่าน อาจบอกว่าหนูยังเด็กด้วยกันทั้งคู่ หนูพอทราบนะคะ แค่อยากแบ่งปันเรื่องราวความรักในอีกมุมหนึ่งให้ฟังเฉยๆ ... และสำหรับบางคน ถ้ามองว่าอาจเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีนัก ก็ต้องขอโทษด้วย เพราะบางอย่างในชีวิต เราก็Controlมันไม่ได้ทั้งหมด และบางอย่าง เราเชื่อว่า ขึ้นอยู่กับโชคชะตา

จริงๆมีหลายๆอย่างที่เราประทับใจในตัวเค้า แต่ว่าคงเล่าไม่หมด อีกอย่าง เล่ามาซะยาว เพื่อนๆคงเบื่อๆแย่แล้ว

ยังไงก็ HAVE A GOOD DAY นะคะทุกคน

ปล. ขอเพียงคุณศรัทธาในตัวเอง