หวานออกสื่อ ลุ้นกรอบมือถือ kloset จาก dtac

รูปของผมอาจจะไม่พิเศษเหมือนกับรูปของคนอื่นแต่รูปนี้เป็นรูปแรกที่เราได้ถ่ายคู่กัน และเป็นรูปแรกที่เราสองคนได้ไปกินข้าวด้วยกัน

จนถึงวันนี้ ผ่านไป หนึ่งปีกว่าๆๆ แต่เชื่อไหมครับความรักที่ผมมีให้กับเธอมันไม่ได้น้อยลงเลย

 

ปล ผมคงเป็นผู้ชายคนเดี่ยวที่เข้ามาโพสป่าวเนีย(ผมทะเลาะกับแฟนอยู่).....................T  T

ทุกอย่างเกิดขึ้นเพื่อสิ่งที่ดีกว่าจริงๆ

คนๆนี้ถือเป็นรักครั้งแรก

 เป็นแฟนคนแรกเลยคะ

เรื่องราวความรักของหมีเกิดขึ้นแบบไม่ได้ตั้งใจ เรื่องมีอยูว่าเมื่อประมาน1ปีที่แล้วหมีก็กุ๊กกิ๊กกับรุ่นพี่คนนึง เค้าไปเรียนต่อเมืองบอก เราก้รอ แล้วก้สมัครทุนไปแลกเปลี่ยนใกล้ๆกัน คิดว่าคงจะดีถ้าได้ไปเจอ พอรุ้ผลทุนว่าได้แล้ว เค้าก้มีคนอื่น เป็นสาวไทยที่อยู่ที่นั่น อันนั้นไม่ขอพูดมากกว่านี้ละกัน เอาเป็นว่าชีวิตแย่สุดๆ 

เวลาผ่านไปเราก้ไปอยู่ที่เมืองที่ว่านั้น ทุกวันอย่างกับนรก รู้ว่าเค้าอยู่กับผู้หญิงอีกคนใกล้เรา ทรมานสุดๆ แต่แล้วสวรรค์ก็ให้ของขวัญมา เค้าเข้ามาเพื่อนที่จะรักษาเรา เพื่อที่จะสอนเราในเรื่องความรัก และพาสิ่งดีๆมาสู่ชีวิตเราจริงๆ เค้าทำให้เรารู้ว่าคนที่ผ่านมานั้นไม่ใช่ความรัก มันเป็นเพียงความผูกพัน
และเมื่อเราตาสว่าง เราก้รู้ว่ามันไม่ได้เป้นเรื่องที่ต้องเจ็บขนาดนั้นเลย

ผู้ชายคนอื่นที่ผ่านเข้ามาระหว่างนั้นล้วนแต่กลัวกับการที่จะทุ่มใจให้เรา กลัวที่เห็นว่าเราเจ็บอยู่ แต่กับคนนี้เค้าแตกต่าง เค้าเห็นว่าการที่เราเป็นแผล นั่นเป็นเพราะเราเห็นค่าของความรักที่เสียไป เพราะเราไม่ได้เห็นเรื่องความรักเป็นเรื่องเล่นๆที่เสียแล้วก้หาใหม่ได้ เราก้อึ้งกับวิธีที่เค้ามองเรา มันเป็นช่วงเวลาสั้นมากๆ เต่เค้ากลับมั่นใจในตัวเรา มั่นใจว่าเป็นคนที่ใช่ และไม่ลังเลที่จะขอดูแลเราเลย ทั้งๆที่เราจะห่างกันไกลเมื่อหมีกลับเมืองไทย ไม่รู้อีกเมื่อไหร่จะเจอกัน แต่เค้าก็พร้อมที่จะทุ่มเทความรักให้ ไม่กลัวว่ามันจะเป็นการเสียเวลา ไม่เพียงแต่เราเท่านั้น เค้าคิดไปถึงคนรอบข้าง ครอบครัว และเพื่อนๆหมี ไม่ว่าจะทำอะไรก็จะคอยแคร์เสมอว่าคนรอบข้างหมีจะไม่ชอบรึเปล่า และจะทำให้หมีเสียเพื่อนหรือมีปัญหากับที่บ้านรึเปล่า ที่สำคัญ เค้ามองความรักครั้งนี้แบบระยะยาว มีอยู่ครั้งนึกตอนที่หมีเพิ่งกลับจากแลกเปลี่ยนได้2วัน แล้วบังเอิญต้องไปทำธุระให้ครอบครัวที่ต่างประเทศซึ่งเค้าไปฝึกงานที่นั่นพอดี แต่คนละเมืองกัน อยากไปหามาก เค้าก็อยากมามาก แต่ด้วยความที่เราเป็นนักเรียนทั้งคู่ก็ยังไม่ได้มีรายได้อะไรมากนัก ถ้าจะเจอกันก็ต้องเป็นหมีที่บินไปหา และนั่นหมายถึงต้องอยู่ต่ออีกวันสองวัน ซึ่งถ้าที่บ้านรู้ว่าเรายอมขาดเรียนเพื่อบินไปหาผู้ชายคนนึงที่เพิ่งจากกันไม่กี่วัน เค้าก็จะไม่ชอบ(แน่นอนแหละนะ)  สุดท้ายเค้าก็พุดขึ้นมาว่า เราต้องยอมเสียสละเล็กๆน้อยๆ ยอมไม่เจอกันวันนี้เพื่อที่วันข้างหน้าเราจะได้อยู่ด้วยกันโดยที่ครอบครัวให้ความสนับสนุน รู้สึกเป็นที่พึ่งในชีวิตได้มาก 

เรื่องราวความรักมันยังมีอีกเยอะ เรื่องที่เค้าสอนวิธีการมองชีวิตในแง่ดี การที่เค้าพาเราไปโบสถ์ ไปฟังอะไรดีๆ การที่เราคุยกันด้วยเหตุผล จึงไม่เคยต้องทะเลาะกัน การที่เราใช้ชิวิตไม่กี่เดือนที่ได้อยู่ด้วยกันอย่างคุมค่า ทุกอย่างมันรวมกันแล้วสอนให้รู้ว่านี่คือความรัก

ถึงแม้ตอนนี้เราจะอยู่ไกลกัน แต่เราก้ไม่เคยรู้สึกห่างกันเลย เพราะเค้าไม่เคยกายไป เรายังคอยคุยกันทุกวัน คอยทำอะไรน่ารักๆให้กันเสมอ ที่สำคัญเค้าเป็นผุ้ชายรักเดียวใจเดียว ไม่เคยต้องกลัวเลยว่าจะนอกใจ ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น เราไม่รู้หรอกว่าอีกนานแค่ไหนเราจะได้เจอกัน อีกนานแค่ไหนเราจะได้อนู่ด้วยกัน แต่เราก็จะรอจนถึงวันนั้น

เคยถามตัวเองดูเล่นๆ ไหมว่า "ความสุขที่สุดในชีวิตของเราคืออะไร"

ความสุขที่สุดของเราตอนเราอายุสี่ขวบกับตอนอายุแปดสิบมันจะต่างกันไหม

แล้วเคยไหมที่มีความคิดแรกผุดแว๊บขึ้นมาในหัวหลังจากที่ได้ดูรูปคู่ระหว่างตัวคุณกับคนรัก
แล้วทำให้รู้สึกว่า...

ถ้าเวลาผ่านไปอีกสักสิบปี สามสิบปี ห้าสิบปี...

คนทั้งสองในภาพนี้ก็คงเป็นตากับยายใส่หมวกถือไม้เท้านั่งอยู่ข้างกันในท่าเดิม...
สายตาอบอุ่นเหมือนเดิม.....
และรอยยิ้มที่พร้อมจะเผชิญทุกข์สุขแบบเดิม.....

เคยแว๊บเข้ามาสักนิดนึงรึเปล่า...

ความรักเป็นสิ่งที่ดีถ้ารักอย่างมีสติ ... เตือนตัวเองให้อยู่กับปัจจุบัน
เวลาไม่หวนกลับหลัง ไม่มีเมื่อวาน ไม่มีพรุ่งนี้ และไม่มีวันหน้า....

ใช้ทุกวินาทีกับคนตรงหน้าให้คุ้มค่า ถ้าวันหนึ่งไม่เป็นอย่างที่เราวาดฝันเอาไว้
อย่างน้อยเราก็จะไม่เสียใจ กับสิ่งที่เราได้ให้กันตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา...

ปล. รูปนี้ถ่ายที่หัวหิน เมื่อช่วงวันเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาค่ะ พึ่งจะได้มีโอกาสไปเที่ยวด้วยกันนานๆ ที ^^