เมื่อ make-UP กลับกลายเป็น make-DOWN...

สวัสดีเพื่อนๆ ชาวจีบัน ดอท คอม ทุกท่านค่ะ

จะขออนุญาตมาแชร์ประสบการณ์เกี่ยวกับการรับบริการแต่งหน้าที่เคานเตอร์เครื่องสำอางยี่ห้อหนึ่งค่ะ งานนี้ขอบอกว่าเป็นครั้งแรกจริงๆ ที่พอแต่งเสร็จแล้วทำให้ความรู้สึกของเรา down สุดๆ 

อันนี้ไปอ่านเจอมาจากนิตยสารเล่มหนึ่ง ซึ่งผู้เขียนคอลัมภ์ได้อ้างคำพูดของช่างแต่งหน้าชื่อดังของเมืองไทยคนหนึ่งว่าการแต่งหน้านั้นเมื่อแต่งเสร็จแล้วควรทำให้เรามีความสุข สรุปสั้นๆ ว่ามันต้อง make-UP ไม่ใช่ make-DOWN ค่ะ

จากประสบการณ์ที่เคยไปรับบริการแต่งหน้า ทั้งแบบไม่ตั้งใจและแบบบริการสำหรับสมาชิกที่เคานเตอร์เครื่องสำอางหลายแห่ง เมื่อแต่งเสร็จแล้วจะรู้สึกชอบและรู้สึกดี (อารมณ์ up เพราะดูดีขึ้นมาจริงๆ) นอกจากนี้พนักงานที่ให้บริการก็มักสอบถามความต้องการ ความจำเป็นหรือข้อจำกัดต่างๆ รวมทั้งบางทีก็พูดคุยแนะนำ trick ในการแต่งหน้าให้ด้วย

อุ๊ย... นอกเรื่องยาวไปนิด

เอาเป็นว่าเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมาเราได้ไปรับบริการแต่งหน้าฟรีตามสิทธิ์ของสมาชิกที่เคานเตอร์เครื่องสำอางยี่ห้อหนึ่งมาค่ะ
เราไปถึงเคานเตอร์ช้ากว่าเวลานัดประมาณ 10 นาที (ความผิดส่วนตัว ยอมรับค่ะ) เมื่อแจ้งรายละเอียดให้พนักงานที่เคานเตอร์ทราบแล้ว ก็ต้องเดินวนไปวนมาอยู่พักใหญ่ กว่าที่ตัวช่างแต่งหน้าของแบรนดฺนั้นจะมาให้บริการ เรื่องนี้แอบเข้าข้างตัวเองว่าเจ๊ากันค่ะ เพราะเราก็ช้า เขาอาจติดลูกค้าหรือธุระส่วนตัวอยู่ก็ได้

คราวนี้ก็เริ่มแต่งนะคะ ปกติเก้าอี้ที่ให้ลูกค้านั่งมักจะอยู่ใกล้กระจกใช่ไหมคะ? แต่ที่เคานเตอร์นี้แปลกอย่างหนึ่งที่เอาเก้าอี้ไปตั้งไว้ข้างกระจกแทน และไม่มีกระจกบริเวณอื่นๆ ให้พอสำรวจหน้าตัวเองได้เลย 

พนักงานเริ่มต้นด้วยการลงเบสผสมสิ่งที่น่าจะเป็น enhancer ค่ะ ปริมาณมากพอสมควร ตามด้วยรองพื้นแบบเหลวจำนวนมหาศาล เกลี่ยทั่วหน้าโดยใช้แปรง แล้วจึงแต้ม concealer ปิดรอยสิวและไฝค่ะ เสร็จแล้วโบกทับด้วยแป้งผสมรองพื้นเบอร์ที่แอบเห็นว่าน่าจะสี เข้ม กว่าที่เราใช้ปกติ และตบท้ายด้วยแป้งฝุ่นไม่ทราบเบอร์อีกรอบ

ส่วนดวงตาและแก้มใช้ eyeshadow แบบชิมเมอร์สีโทนน้ำตาลกับบลัชและ bronzer สร้างกรอบหน้า แล้วจึงปัดแป้งชิมเมอร์ให้อีกรอบ 

สีปากใช้เป็นสีโทนนู้ดและกลอสสีนู้ดลงทับอีกรอบค่ะ

เมื่อแต่งเสร็จทุกขั้นตอน สิ่งแรกที่เราเห็นแล้วตกใจมากๆ ก็คือที่ หน้า นี่แหล่ะค่ะ มันช่างหนาเตอะไม่ผิดกับการใส่หน้ากาก ...หรือแนวการแต่งหน้าแบบตัวตลกที่มันทาสีขาวแบบหนามากๆ เลย ในครั้งแรกหน้าเราดูสีเข้มกว่าปกตินิดหน่อย ตรงนี้ไม่คิดมากค่ะ มองโลกในแง่ดีว่าเดี๋ยวพอบรรดา makeup ทั้งหลาย set ตัวแล้วก็ไม่น่ามีปัญหา เราก็เลยออกจากเคานเตอร์ไปเดินดูของและเข้าร้านตัดผมตามที่วางแผนเอาไว้

ความจริงเริ่มปรากฎหลังจากนั้นประมาณ 2 ชั่วโมงค่ะ

พอตัดผมเสร็จเราก็เดินไปเช็คความเรียบร้อยในห้องน้ำ ปรากฎว่า... หน้าดูคล้ำและหนาเตอะแบบสุดบรรยาย (เริ่มเข้าใจว่าทำไมคุณพี่ช่างเขาถึงเลือกทรงปรกๆ หน้าให้เลย

) ต้องซับๆ เอาแป้งออกบ้างถึงพอดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อยค่ะ 

ในครั้งแรกเราคิดจะกลับไปที่เคานเตอร์ขอลบเครื่องสำอางที่เขาแต่งออกเลยนะ แต่คิดไปคิดมาก็เลยกลับบ้านไปล้างหน้าเองดีกว่า จึงทนอับอายประชาชนใช้บริการขนส่งสาธารณะหลายต่อมากกลับบ้าน ระหว่างนั้นต้องเอากระจกขึ้นมาเช็คความเรียบร้อยและใช้ทิชชูซับแป้ง + ความมันออกไปเป็นระยะๆ แถมก้มๆ หน้าเอาไว้อีกต่อ

พอถึงบ้าน เราเห็นหน้าตัวเองแล้วตกใจสุดๆ แป้ง ดำ และโดนความมันทำให้จับตัวเป็นจุดๆ ทั่วใบหน้า เลยละเลง oil ของลุงชูล้างตามปกติทันที ตอนล้าง oil ออกก็ตกใจรอบสอง เพราะน้ำที่ล้างออกไปนั้นเป็นสีคล้ำๆ เหมือนตอนที่เราล้างมือหลังจากไปจับของฝุ่นหนาๆ มาเลยค่ะ งานนี้เป็นครั้งแรกที่ต้องล้าง oil สองรอบก่อนใช้โฟมล้างตามปกติ หนาจริงๆ ค่ะ

อ้อ... ข้ามเรื่องตาไปนิด ปกติเราใช้ตัวล้างเครื่องสำอางของ l'oreal เช็ดรอบดวงตานะคะ งานนี้ใช้สำลีไปไม่ต่ำกว่าครึ่งโหลถึงจะหมดคราบอ่ะค่ะ

สรุปว่า นี่เป็นครั้งแรกที่การแต่งหน้าทำให้เราจิตตกได้สุดๆ จริงๆ ซึ้งเลยค่ะ จะไม่เฉียดกรายเข้าใกล้ผลิตภัณฑ์เครื่องสำอางของแบรนดฺนี้เป็นอันขาด 

เข็ด...

ปล. ขนาดพนักงานของเครื่องสำอางอีกยี่ห้อหนึ่งที่เราเข้าไปสอบถามเรื่องแป้งผสมรองพื้นยังทำหน้าปุเลี่ยนๆ ตอนที่เราชี้ให้เขาดูว่าเราใช้แป้งเบอร์ที่อ่อนที่สุดอยู่ ...ก็แหม เล่นหน้าไม่ต่างกับโดนของขนาดนั้นนี่เนอะ

ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน