สะเหร่อจิงจิง

               นั่งคิดนอนคิดแล้วแล้วอายไม่หาย ไม่รู้จะเม้าท์กะใคร ก็มาไร้สาระกะคนแปลกหน้าที่คุยได้เกือบทุกเรื่องในเวบดีกว่า เผื่อจะเจอะเจอพวกเดียวกัน
             เมื่อวานไปฟิวเจอร์รังสิต หาไรทานเสร็จต้องวิ่งไปฉิ้งฉ่อง ห้องน้ำตรงทางออก ข้างๆ ห้างทองก๊อคนแน่นเชียว ถือของพะรุงพะรัง คุยโทรศัพท์กะที่รักวุ่นวาย ฉี่ก๊อปวด รอไม่ไหวแล้วค่า วิ่งไปเลยห้องน้ำในเซ็นทรัล ชั้นพาวเวอร์บาย (วิ่งไกลนะนั่น) กะว่าที่นั่นต้องไม่มีคนแน่แน่ อย่างที่คิดไว้เลยค่ะ ห้องน้ำว่างมาก เปลี่ยวด้วย เข้าไปทำธุระเลย (ดิฉันยังไม่วางสายจากที่รักค่ะ) แพร๊บนึงได้ยินเสียงผู้ชายค่ะ ใจหายเลย คิดว่าช่างมาซ่อมห้องน้ำ แล้วไอ้เราก็อยู่ที่ลับตาคนด้วยดิ (กลัวโดนทำมิดีมิร้ายค่ะ) แกล้งคุยกะแฟนเรื่องคนในเครื่องแบบค่ะ หวังว่าช่างจะเกรงใจ มิกล้าคิดร้ายกะดิฉัน  
             เปิดประตูออกมาเห็นผู้ชายสองคนยืนมองดิฉันแล้วทำหน้า เหวอ ปนกะตกกะใจ (พอพอกะดิฉันเลย) เพราะสองคนนั้นไม่ใช่ช่างนี่หว่า ซวยแล้วตรู เข้าห้องน้ำผิดแหงมแหงม
            สองคนนั้นคงตกใจคิดว่าดิฉันเป็นป้าโรคจิตแน่แน่เลยอ่ะ ทำอะไรไม่ถูกก็ ขอโทษค่ะ เข้าห้องผิด ออกมาจากห้องน้ำปรากฎว่าไอ้ห้องน้ำหญิงเนี่ยมันจะอยู่ทางซ้ายมือ อารมณ์คนปวดฉี่อ่ะน๊ะ พอเลี้ยวปุ๊ป เห็นประตูห้องน้ำปั๊ป ตรงและเข้าเลยค่ะ ป้ายไม่ได้ดูแล้ว เซนต์ดิฉันคิดว่าห้องน้ำหญิงแน่ๆ ไอ้ประตูปลายทางที่เรามองเห็น อายก์อาย แถมโดนที่รักด่าอีกต่างหากว่าไม่รอบคอบ
            เพราะเมื่อเดือนก่อนก็เพิ่งทำรองส้นสูงตกชักโครกลงไปข้างนึง คือถ้าเป็นห้องน้ำนอกบ้านจะขึ้นไปเหยียบค่ะ ขอบชักโครกมันจะเล็กๆ ต้องทรงตัวดีๆ แล้วไอ้รองเท้าเนี่ยมันก็ส้นเข็ม ดิฉันพลาดค่ะ ลื่นทำรองเท้าหล่นลงไปในชักโครกเค้าอ่ะ แล้วก็ไม่กล้าเก็บ แม่บ้านที่เมเจอร์คงจะด่าเป็นชุดเลยง่ะ ละอายเหมือนกัน จบ! เรื่องสะเหร่อ ที่อยากจะเขกหัวตัวเองไว้เท่านี้ค่ะ