ชีวิตใหม่..

เรากับแฟนคบกันมา 7 ปีแล้วค่ะ เราไปเรียนต่อเมืองนอกตั้งแต่ จบ ม.6 เค้าบอกว่าเค้าจะรอเราเสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ตอนนี้เรากลับมาเมืองไทยได้ สองปีแล้ว ทุกอย่างระหว่างเราก็ยังเหมือนเดิม เราดีใจที่เค้าเหมือนเดิมและรักเราเหมือนเมื่อก่อน
เอาใจใส่เรา ให้เวลาเรา สม่ำเสมอไม่เคยขาดเลย แต่ก็มีเรื่องที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้่น เมื่อสามสี่วันก่อน เพื่อนเราได้รับเชิญไปงานแต่งงานของเพื่อน ซึ่งเพื่อนเราก็ชวนเราไปด้วย เราคิดว่าไหนๆก็รู้จักกัน ก็ไปด้วยแล้วกัน แต่เราไม่เห็นการ์ดนะ คือเพื่อนชวนเราก็ไป
แต่ตอนนที่เราขึ้นลิฟตท์ไปถึงห้องจัดงานของโรงแรม ก็มีรูปคู่อยู่หน้างาน แล้วรูปนั้นมันทำให้หัวใจเราหล่นวูบ เพราะผู้ชายในรูปนั่นคือแฟนเราเอง เราตั้สติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ค่อยๆเดินเข้าไปในงาน มองหาเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวแล้วเราก็เจอจริงๆ เจอแฟนเรากำลังเดินทักทายแขกในงานแล้วกำลังจะออกมารับแขกหน้าประตู เรายืนหลบไม่ให้เค้าเห็น แต่ภาพนั้นบาดใจเรามาก จนเราแทบจะไม่อยากยืนอยู่ตรงนั้น ตอนที่เค้าขึ้นเวที แม่เจ้าบ่าวบอกว่าเค้าหมั้นกันตั้งแต่อายุ 20 ปี หมายความว่าเราไปเมืองนอกได้ 2 ปี เค้าก็หมั้นกันแล้ว
พอบ่าวสาวขึ้นมาบนเวทีเราก็ยือยู่หน้าเวที จนเค้าเห็น เค้าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แค่สบตากันแวบหนึ่ง แล้วก็หันหนี เราก็ยืนดู ดูเค้าหอมแก้มกัน กอดกัน จูบกันบนเวที เราใจสลายมากๆ อึ้ง ช็อค หลากหลายความรู้สึกที่แสนจะเลวร้าย ประดังเข้ามาในใจเรา ตอนนั้นทำหน้าไม่ถูก วางตัวไม่ถูก แต่ยืนนิ่งๆ พอเค้าพูดเสร็จเราบอกเพื่อนว่าจะกลับก่อน เพื่อนเลยบอกว่าให้ไปลาเพื่อนก่อนซึ่งก็คือเจ้าสาวพอเค้าลงมาจากเที เพื่อนเราก็ลากเราไป แล้วทักทาย เจ้าบ่าวเจ้าสาว ซึ่งเค้าก็ทักทายเราเหมือนไท่มีอะไรเกิดขึ้น เราเองก็ทำใจยากนะ แต่ก็ต้องทักทาย ทั้งสองคนเหมือนไม่รู้จักมาก่อน น้ำตาพาลจะไหลพอขึ้นรถมาได้ก็ร้องไห้ไม่ได้อีก เพราะเพื่อนอยู่ด้วยพอกลับถึงบ้านเราอยากจะร้องไห้ แต่ก็คิดว่า อย่าร้องเลย เพราะมันไม่มีค่าพอที่จะให้เราร้องไห้ หรือเสียน้ำตาเลยซักนิด แค่คนคนเดียว อย่าทำให้เค้ามากำหนดชีวิตเรา อย่าไปเสียใจเพราะเค้า เค้าไม่เห็นค่าของเรา ก็ปล่อยไป เราจะไม่โทษผู้หญิงคนนั้นเพราะเค้คาอาจจะไม่รู้เรื่องว่าผู้ชายคนนี้มีแฟนแล้วหรืออะไรก็ตาม สาเหตุใดก็ตามที่เค้าแต่งงานเพราะผู้ใหญ่เห็นดีด้วย หรือเค้ารักกันเองก็แล้วแต่ แต่เราก็เข้าใจผู้หญิงคนนั้น เราไม่โวยวายกลางงานเพราะเราเห็นใจผู้หญิงด้วยกันถ้าเค้าจะต้องมารับรู้ผู้ชายคนนี้มีแฟนอยู่แล้ว แล้วในขณะที่เค้าเป็นคู่หมั้นกันผู้ชายก็ยังมาอยู่กับเรา เหมือนเดิมทุกอย่าง
ตอนนี้เราเสียใจมาก จนไม่รู้จะบอกยังไงดี แต่เราไม่ร้องไห้นะ ไม่มีน้ำตา เค้าก็พยายามมาเคลียร์มาขอโทษ เอาดอกไม้มาให้
ซึ่งเราก็แน่วแน่แล้วว่าเราจะไม่ยอมเป็นเมียเก็บ เป็นนางบำเรอให้เค้าเด็ดขาด สำหรับความรัก 7 ปีที่ผ่านมามีอะไรดีๆให้จดจำ
เราจะไม่คิดแค้น อะไรเค้าทั้งนั้น เรายินดีกับความรักของเค้าทั้งสองคน ซึ่งเราจะไม่โทษใคร ไม่โทษตัวเอง ไม่โทษเค้า
ถ้าความยินดีนี้มันจะทำให้เราได้พบเจอกับสิ่งดีๆในอนาคต เราก็ยินดีกับทั้งคู่
ต่อไปนี้ก็คงเลิกติดต่อ และเริ่มต้นชีวิตใหม่ และลุกขึ้นเข้มแข็งให้เร็วที่สุด
ตั้งแต่เกิดเรื่องเราไมีเคยร้องไห้ แต่มันรู้สึกอัดอั้นหรือเรากำลังพยายามแข่งกับตัวเอง เหมือนอวดเก่งหรือเปล่า ก็ไม่ใช่
เราว่าการที่เค้ามีครอบครัวมันเป็นเรื่องดีสำหรับคนสองคน เราคิดว่าเราเจ็บและรับเอาคนเดียว ดีกว่าให้มันเจ็บและทรมานไปทั้งสามคนถ้าเราไปบอกผู้หญิงคนนั้นว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างระว่างเรากับแฟน
ไม่รู้จะบอกยังไงเราไมไ่ด้บอกเรื่องนี้กับใครเลย ไม่ได้ระบาย ไม่ได้บอกเพื่อน ไม่เล่าให้ใครฟังแต่เราไม่เก็บกดด แต่วันนี้อยู่ดีๆก็อยากจะระบายมันออกมา เราไม่อยกาให้คนไกล้ตัวรู้ กลัวเค้าจะตำหนิ กลัวอะไรก็ไม่รู้
ขอบคุณสำหรับพื้นที่ดีๆค่ะ