คุณพ่อใจร้อน

      ย่าหายไปนานเลย สงสัยคงลืมย่าไปแล้วหละ อย่าเพิ่งลืมกันนะคะ (ย่าเองยังลืมเลยว่าเข้ามาหน้านี้อย่างไร แต่คลำหาไปจนเจอหน้านี้  ที่ย่าหายไปเพราะเป็นเทศกาลงานบุญจ้า ไปทำโรงทานบ้าง ร่วมกิจกรรมต่างๆของวัดโน้นวัดนี้ตามประสาคนว่างงานหละ ) วันนี้ย่าของเล่าชีวิตวัยเด็กของย่าที่มีคุณพ่อเป็นคุณครูและเป็นครูมือไวใจร้อนต่างหาก มาฟังกันนะคะ
เมื่อย่าเข้าเรียนชั้ป.1 ที่โรงเรียนสวนลุมพินีที่กรุงเทพนี่แหละ ย่านั่งรถเมล์สาย13 สีเหลืองไปร.ร.(ค่ารถสลึงนึงจ้า)ทุกวัน แต่กิจกรรมการนั่งรถเมล์ไม่มีอะไรตื่นเต้น แต่ก่อนออกจากบ้านนี่ซิ มันน่าตื่นเต้นน่าขายหน้าด้วยน้า มาฟังกันค่า
ตอนเช้าเมื่อย่าแต่งชุดนักเรีัยนเสร็จแล้ว ก่อนไปร.ร.คุณพ่อต้องเรียกมานั่งที่หน้าบ้าน ซึ่งมีบันใด 3 ขั้น ย่านั่งขั้นที่หนึง คุณพ่อนั่ง บนพื้นชานหน้าบ้าน แล้วก็เริ่มสอนให้ย่าอ่าน พอสอนเสร็จก็ให้ย่าอ่านเอง ตอนนี้แหละค่า ย่าอ่านไปอ่านมา พอถึงตอนที่สะกดยากๆๆ ย่าก็อึกๆอักๆ คุณพ่อคว้าอุปกรณ์การสอนที่เตรียมมาด้วย ไม้ขัดหม้อข้าวค่า (สมัยนั้นไม่มีหม้อข้าวไฟฟ้าค่า)
คุณพ่อ : เร็วๆ อ่านว่า....
ย่า: เอ่อ....... เอ่อ....
เพี๊ยะ.....(เสียงคุณพ่อหวดไม้ขัดหม้อข้าวมาที่ขาของย่า )
ย่า: ฮือๆๆๆ รอหน่อยไม่ได้เหรอ กำลังสะกดอยู่ อ่านช้าก็ต้องตีด้วย ฮือๆๆ เห็นมั๊ยกระโปรงเปียกเลย .....ฮือๆๆ
คุณพ่อ :เปียกอะไร
ย่า: เปียกฉี่นะซิ ฮือๆๆ
คุณพ่อ : ไปๆ ไปอาบนำ้ เปลี่ยนชุด แล้วไปร.ร.ซะ
ย่า: หืม ดีเหมือนกัน ไม่ต้องอ่าน อิอิ (แอบคิดในใจนะ )
   ย่าอ่านอยู่2-3 วัน ฉี่รดกระโปรงทุกวันเลย คุณพ่อรำคาญ และคงเหม็นด้วยมั้ง เลยเลิกสอนหนังสือตอนเช้าเลย
เพราะเหตุนี้แหละทำให้ย่าเป็นคนใจร้อน ตามคุณพ่อ จนถึงปัจจุบันนี้แหละจ้า