โรคซึมเศร้ากับการเปลี่ยนสิ่งแวดล้อมใหม่ Ep.11

Kamoltip Pocky 20 ส.ค. 64 36 15

ฮายยยยยยยยยยยยยย
สวัสดี นอดออยู่บ้านทุกวันนนนน
แต่งหน้าทุกวันนนนนนนนนนนนน
มาแล้ววววววววววววววววววววว

มาค่ะเรามาเริ่ม Ep.11 กัน อย่างที่เกริ่นไป Ep.10 ตัวเราเรียนและทำงานอยู่กรุงเทพตั้งแต่ 8 ขวบ ถึงอายุ 32 ปี ทุกอย่างมันเลยเป็นเรื่องยาก สำหรับเรานะ ที่ป่วยเป็นโรคซึมเศร้า กับการเปลี่ยนแปลงสิ่งแวดล้อมรอบตัว

เราเริ่มเก็บของจัดของ วนๆลูปอยู่หลายวัน ตื่นเช้ามา ก็ อยู่กับป๋ากับม๊า มาที่ร้าน ก็ เจอลุงกับป้า พี่ชาย น้องสาว ที่อายุห่างกันมากๆ ลูกพี่ลูกน้องห่างกัน น้องสาว อยู่ ม.3 ใช่มันห่างกันมากๆที่จะ ระบายหรือพูดเรื่องส่วนตัวได้

>> ชีวิตเรา วนลูปอย่างนี้ทุกวันๆ ตื่นเช้ารถน้ำต้นไม้ มาเปิดร้าน อยู่ร้านทั้งวัน และปิดร้าน รดน้ำต้นไม้ เข้านอน<<

>>หมอบอกให้ลองออกกำลังกาย เราก็ ตื่นเช้ามาเดินที่สวนสาธารณะแถวบ้าน กลับมาอยู่ร้าน กับป๋า ม๊า ลุง ป้า และ พี่ชาย น้องสาว ทั้งวันปิดร้าน เข้านอน<<

สิ่งแวดล้อมรอบตัวมีแต่ครอบครัว ลูกค้ามาซื้อของที่ร้าน….เราไม่มีเพื่อนวัยเดียวกันเลยที่นี้ จากคนที่เคยอยู่กับเพื่อนๆที่ทำงานทั้งวัน หลังเลิกงานก็ ไปกินข้าวด้วยกัน บางวันถ้าวันไหนงานเสร็จกันเร็ว การไปเดินห้าง เดินซื้อของ หรือปาร์ตี้ ที่นี้ไม่มีใครเลยที่เป็นเพื่อนเราได้จริงๆ

สิ่งที่ตามมาคือบ้านเราคือบ้านที่ขายของในตลาด ก็จะมีพ่อค้าแม่ค้า ที่สนิทบ้าง (หรือป่าว) ไม่สนิทบ้าง มาถามว่า
- กลับมาอยู่บ้านหรอ??
- กลับมาทำไม??
- ไม่อยู่กรุงเทพแล้วหรอ??
จริงๆ เราอยากบอก ป๋ากับม๊าว่า เราไม่อยากตอบคำถาม เราอยากเก็บตัวเรายังไม่พร้อม แต่ป๋ากับม๊าบอกว่า การเก็บตัวมันไม่ดี ออกมาอยู่ร้าน ได้เจอคนเยอะแยะ ดีกว่า จะได้ไม่คิดมาก

ป๋ากับม๊า ก็ คือ อายุ 60 ที่พยายามทำความเข้าใจโรคของเรา ในแบบที่เค้า เข้าใจ เค้าพยายามหากิจกรรมโน่นนี่ให้เราขาย หรือ พาไปซื้อของเข้าร้าน ซื้อของเข้าบ้าน กิจกรรมภารกิจ ยิ่งกว่าโฆษณาประกันยี่ห้อหนึ่ง

แต่ก็ไม่ได้เติมเต็มเรา ในสิ่ง ที่เราขาด เราอยากได้เพื่อนในวัยเดียวกัน อยากเล่าเรื่อง อยากคุยอยากระบาย เรื่องราวของเรา ที่อยู่ในใจ แต่ก็นะ เราไม่ได้อยู่เมืองกาญ ในช่วงที่สามารถจะมีเพื่อนหรือสังคมได้ เราพยายามหา สังคม และเพื่อนจะกลุ่มต่างๆของกาญจนบุรี แต่เราก็ ทำพลาดทุกครั้ง 555 เราอารมณ์ร้อน และควบคุมไม่ได้

แต่ยิ่งคว้าหาเพื่อนก็ ยิ่ง ว่างป่าว ยิ่งตอนนี้ สถานการณ์อย่างนี้ มันยิ่งต้องห่างกันสักพักกกกก

ท้ายที่สุด เราก็ ต้องวนลูปชีวิตวนไปวนมา อยู่เท่านี้ ทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้ อาจจะมองว่า เรามีครอบครัวที่ดีแล้ว เราอาจจะเป็นคนที่โลภมาก อยากได้เพื่อน แต่เราก็ มีเพื่อนที่กรุงเทพนะ ก็ จะคุยแชทกัน ได้ แต่ก็นะ เราอาจกำลังถูกบางคนลืมแล้วก็ได้ นิ…..

วันนี้เรามีเรฟฯแต่งหน้า คือการยาที่หมอให้เรามากินก่อนนอน ล่าสุดเรากลั่นใจ เริ่มรักษาใหม่กับหมอคนใหม่ ที่โรงพยาบาลใกล้บ้าน โดยมีประวัติการรักษาทั้งหมดมาเริ่มใหม่ แต่ก็ ต้องเล่าใหม่ ย้ำคิดย้ำทำในสิ่งที่เจ็บปวดใจให้หมอคนใหม่ฟัง “การเริ่มใหม่บางครั้งไม่ได้แปลว่าทุกอย่างจะสวยงามเสมอไป”

ไปค่ะ สีเขียวเป็นนกแก้วแล้ว ……